Ser cidadán ou cidadá implica algo
moi importante, ter dereitos e deberes, todos ao mesmo nivel. A
cidadanía oponse á concepción de señores e súbditos que había
anteriormente, na que os dereitos de uns e de outros eran bastante
diferentes.
A sanidade pública e universal foi
creada para a cidadanía. Independentemente de se eras un persoa sen
teito, un inmigrante ilegal, ou calquera persoa con ou sen recursos, podías ir a un
hospital de urxencias, ao PAC, ou ao médico de cabeceira con
garantía de boa atención e calidade.
Isto non sucede noutros países, o
exemplo máis claro é Estados Unidos, que coñecemos polas series e
películas. As dificultades económicas de Helen Hunt en "Mellor
imposible" tentando salvar ao seu fillo e frustrada por non
poder pagarse un médico "de verdade". Ou a reflexión de
"Patch Adams" con Robie Williams cavilando sobre o feito de
que unha nai, ante a urxencia da súa filla, non debera estar
enchendo os papeis que certifiquen que ten un seguro. Ou na serie
"Friends", na que o Matt Leblanc móstra a un Joey Triviani
que non podía ter lesións nin enfermidades debido a que levaba
moito tempo no paro. Ter que ir a un hospital ou centro de saúde non
é plato de gusto, e en moitos casos, xa é unha traxedia familiar e
social en si mesma... como para que a aderecemos con traxedias
económicas unidas.
Temos a sanidade máis eficiente, con
máis servizos, e máis pacientes atendidos. Gastamos moito menos por
habitante en sanidade que cidadáns de EEUU, para recibir uns
servizos moito mellores. E a cuestión, é que incluso podemos
mellorar, dar máis servizos, con máis calidade e con máis
eficiencia.
Pero existe un problema. A demanda
inelástica (aquel producto que tes que comprar si ou si) é bastante
suculenta para o sector privado, se rompes un óso tes que ir si ou
si ao médico, e pagar o que che pidan. Isto ignorando a quen non
pode pagalo, ou que pode pagalo a base de renuncias persoais de gran
calado. Pero este pastel non se pode comer cando se está cubrindo
esa demanda de xeito eficiente. Velahí vén a ideoloxía.
Empezaron cos inmigrantes ilegais,
apelando aos máis baixos instintos racistas. Logo os fármacos cos
criterios de eficiencia, cousa nada criticable, aínda que en
perspectiva, cuestionamos os motivos xa que abre o camiño a non
subvencionar futuros medicamentos importantes. Logo o copago, falando
da racionalidade na adquisición de medicinas por parte deses vellos
que lles gusta ter farmacias na casa, abrindo o camiño para ter que
copagar (repagar) todo. Logo a privatización da xestión debido a
que o privado é máis eficiente (¿Por que? ¿En qué artigo do
Medline se demostrou iso?), e tamén da súa construcción (Porque
todos sabemos que as constructoras privadas teñen un historial de
éxitos, honradez e previsión). Os maiores de 26 anos que nunca
traballaran tampouco terán acceso á sanidade pública (¡Pobre de
ti se queres estudar o PIR logo de traballar cunha beca!). E se vai
deixar de pagar as ortopedias para que adiante os cartos o/a
usuario/a e logo se devolvan (¿cando?) porque todo o mundo temos
12.000 euros nun colchón que pagaremos sen problemas se nos amputan
unha perna. E xa o peor, haberá carteiras diferentes de servizos
segundo o cotizado, e todo en nome da xustiza...
Somos Residentes en Psicoloxía
Clínica. Somos cidadás e cidadáns, temos voz e voto. E como parte
da cidadanía, reivindicamos a Sanidade Pública e Universal coma un
dereito, e non coma unha mercadoría.
Un blogue que nos inspira e nos informa
destes temas: Pavillón de Repouso
A Xunta Directiva AGAPIR
